Shtëpi e vjetër, në fshat – Adem Nuhaj

Shtëpi e vjetër , në fshat

Shtëpi e vjetër , në fshat
E bërë , me gurë mali
Breza lisi , byk dhe balt
Oh , sa me ka marë malli.

Hedhur çatinë , me qepra
Në çdo dhomë , hedhur tre trarë
Thoshin moshat , më të vjetëra
Se , kështu , të vete mbarë.

Me dy dhoma , një sallon
Ashtu , ishte bërë plani
Dy – tre shkallë dhe pak ballkon
Quhej planë , Elbasani.

Nëpër qoshet , një rrogoz
Dhe në mes , ishte oxhaku
Rrethë vatrës , ndonjë post
Me lëkur e rrob shajaku.

Një dhom mbahej , si më mirë
Me ato kushte , që kishim
Prisnim miqë dhe mysafirë
Po , sa lezet, që kishin.

Ai quhej , konak miku
Dhe hyrjet , s’ishin të udhës
Ku bëhej gjellë , petaniku
Ajo quhej , shpi e punës.

Atje kishte , enë guzhine
Tigan , jamake , këmje zjarri
Sini bakrri , alumine
Kallinjë misri , varur tek trari.

Pran oxhakut , një çengel
Rrinte varur përgjithëmon
Kusin vinim disa herë
Ujë i ngrohtë , rrinte gjithëmon.

Në fud dhomës , në një cep
Vën një tel , aty sipër
Varnim hurdhëra edhe qep
Ndonjëherë , varnim dhe misër.

Dhe kur bëhej errësir
Në një pllakë , përmbi oxhak
Aty vinim një kandil
Që , ndriçonte me pak flak.

Anës murit ngulnim gozhdën
Varnim shegë , moll edhe ftonjë
Varnim , qerishten dhe sofrën
Dhe napën , me djath të njomë.

Po avllin , sa mirë e mbanin
Menekshe dhe borzilok
Streh çatis , varnin duhanin
Vargje – vargje , bërë tok.

E kujtojë , atë shtëpi
Ato enë , të asaj nëne
S’ishin bakërr , por flori
Me dybekun , prej dëllënje.

…… Adem Nuhaj …..