Çobanët e fshatit tim – Adem Nuhaj

Çobanët e fshatit tim …..

Ishin , ata djemtë e fshatit
Dhe ata , burrat e rëndë
Sa , lezet i jepnin stanit
Kur , çonin dhëntë në tëndë.

Gunën e hidhnin mbi supe
Kërrabën , mbanin në dorë
Kopetë , çonin pllajës tutje
Plotë , me zile dhe këmborë.

Dhe atje , në grep të gardhit
E varnin , atë fenerin
Në atë lesën e shtratit
Si , për shtresa , kishin fierin.

Si , tespie nëpër dorë
I shkonin dhëntë në shtrug
Rrethë tëndës , qëntë leshtor
Herë lehnin , herë bënin gjum.

Shqerrat loznin në lëndina
Bejka , mbytej nga tërfili
Plotë , këmbor dhe blegërima
Përzier dhe me këngë bilbili.

Dhe dyjarja e çobanit
Kur binte , xhanin shëronte
I binte çoban i stanit
Këngën , si bilbil këndonte.

Lozonjarja , vajz e fshatit
Kur , punonte në brezare
Ia hidhte , sytë çobanit
Me vehte , këngën ia mbante.

Shkëmbenin disa shikime
Sytë e vajzës , të çobanit
Pastaj , zbrisnin në burime
Gjoja , sytë e bukur lanin.

Si , sorkadhja me luan
Loznin bashkë , hije më hije
Vajz e fshatit , me çoban
Ndiznin , zjarre dashurie.

…….. Adem Nuhaj ……