S’po më ikte nata… – Adem Nuhaj

……… S’po më ikte nata ………

Gjurmën tënde ndiqte
Syri im , nga shkonte
Hëna nëpër shtigje
Rrugën më tregonte.

Një lule vetmuar
Në krua kish mbir
Mos kishie veruar
A ujë kishie pir.

Edhe zogjtë e pyllit
Për ty , unë i pyeta
Dhe dritën e yllit
Por , ty nuk të gjeta.

Ndeza një cigar
Rrija i menduar
Vall , këtë behar
Nga do kishie shkuar.

Rrija majë një guri
Ashtu , në mendime
Sa , nata më zuri
Nëpër përcëllime.

Ashtu , si pa dashur
Gjumi më kish zënë
Ti , më kishie ardhur
Në ëndërr , si mbrëmë.

Me fustan të veshur
Siç të pashë die
Më rrije e qeshur
Mbi mua , si hije.

S’po më ikte nata
S’po rrija i qetë
Syrin , unë kur hapa
Ti , ishie vërtetë.

N’atë rrëzë guri
Pak gjumë , kishia fjetur
Ty , rruga të pruri
Vetë më kishie gjetur.

Të shihja me ëndje
Syve , s’u besova
Por , m’u mbushë kjo mëndje
Kur , buzën provova.

……… Adem Nuhaj ……..