Ah kurbet , një plagë e rënd – Adem Nuhaj

……….. Ah kurbet , një plagë e rënd ………..

Ìku , iku dhe kjo verë
Syri i nënës mbeti tharë
Natë e ditë mbeti në derë
Asnjë nip , as mbesë parë.

Mbetur vetëm , si kërcure
E lodhur , tretur nga malli
Të , të puthë një fëmi çupe
Të , të puthë një fëmi djali.

Mbledhur fruta duke qar
Ì ka mblojtur , në sepete
Mos vinit këtë behar
Me dorën e saj , t’ua jepte.

Shkuanë muaj , u bënë vite
Mbetur vetëm , ajo nënë
Në kurbet fëmijtë i rrite
O djal , nëna s’ua ndjeu zënë.

Do të iki e malluar
Mjalti , mjaltit larg ngeli
Shpirt dhe zëmër përvëluar
Asnjëherë , s’i përkëdheli.

Kanë ikur dritat e syrit
Nga Vermoshi gjerë në Dropull
Ì mbetën përtej kufirit
Nëna do ik e pangopur.

O ju bij edhe bija
Ju thërret zëri i nënës
Do të shoh , sa është fëmija
Se , e ka ilaç të zëmrës.

Priti nëna shumë behar
T’i vinte , bija dhe biri
Sa , mosha e çoi në varr
Por , prapë atje i qanë syri.

Ah kurbet , sëmundje rënd
Na ke lënë shumë pengje
Nga malli shpirti na dhëmb
Nga bive , o farë e keqe.

………. Adem Nuhaj ………