Ç’më bëre moj nazemadh – Adem Nuhaj

…… Ç’më bëre moj nazemadhe ……

Ç’më bëre të martë lumi
Kur shkoje për ujë në krua
Përmbi gju të rrinte fundi
Çapin hidhje , si mbi thua.

Duke tundur bëje udhën
Kokën , sa andej , këtej
Trëndafil e kishe buzën
Syri çponte tej pertej.

Të shihja , si i shastisur
Mëndjen seç m’a turbullove
Sa shpejtë , që më ishe rritur
Zbukuruar , si lule bore.

Shkon dhe vjen , si gjeraqinë
Sa të shihja , më e bukur
Shkon dhe loz nëpër lëndinë
Lule më lule , si flutur.

Të shihja faqet i mjeri
Aty mbledhur bukuria
Aty , ku thuhej dhe Dielli
Ku , zhduken rrezet e tija.

Ç’më bëre moj nazemadhe
Zemrën , si me plumb plogose
Gjunjët seç m’i preve fare
Dhe mëndjen time e sose.

Aty bjer dhe aty ngrehu
U afrova përmbi krua
Dashuria më rrëmbehu
Nga ato lajkat e tua.

Herë e ndrojtur , herë gaztore
Shikimin e syve hidhje
Ata sy të bërë prej dore
Një e hapje , një e mbyllje.

Ç’të shihja mbi kraharorë
Aty thashë të zija vënd
Mos vall rea me dëborë
Kishte rënë mbi trupin tënd.

Aty kokën të të vija
Më dukej , si mbi dafina
Dhe gjumin aty t’a flija
Poshtë gushës me temina.

………… Adem Nuhaj ……….